Drie dagen dobberen middenin de wereld, en toch alleen (3)

kanoOver de brug marcheert een klasje kinderen in fluohesjes. En even later passeren er twee grote kano’s met andere kinderen in reddingsvestjes.
‘Mevrouw u hebt een supermooie boot!’ roept een blond meisje.
Een jongen en een meisje zitten op het kademuurtje. Hij draait om haar heen, is duidelijk op de versiertoer. Zij lacht, schudt haar haren, kijkt naar hem, kijkt weer weg. Nog even doorzetten, het lukt wel, denk ik. Tussendoor kijkt hij naar mij en wuift. Hij zet zijn handen om zijn mond.
‘Hallo!’ toetert hij.
‘Hallo!’ roep ik terug.
‘Prachtige boot!’
Het meisje kijkt om en lacht, en dan gooien ze zich weer op de paringsdans.
Wanneer ik tien minuten later opkijk, zitten ze te kussen.

Mijn oog valt op een aandoenlijke inscriptie. In grote, ongelijke letters vertelt de boot over zijn roots.

MADE IN BANGLA-
– DESH

MAKE
BY
RATAN AND SUDAM
2007

Wat zouden Ratan en Sudam van mijn verblijf hier vinden? Zouden ze de zin ervan inzien, of zouden ze het hoofd schudden en lachen.
Ik heb wel een vermoeden.

Twee keer wordt mijn rust verstoord door puberjongens, die op de boot proberen te geraken. Ik steek mijn hoofd buiten, en dat helpt meteen. Ik straal blijkbaar gezag uit. Of misschien schrikken ze zich gewoon een hoedje bij het zien van mijn woeste, ongekamde kop.

woonboot3Nachtelijke joligheid aan ’t Dreupelkot. Ambiance bij het Waterhuis aan de Bierkant. Ik kijk en luister ernaar met mijn heldere, alcoholvrije hoofd.
Ik wil nog steeds niet ruilen.
Lang leve mijn oordopjes. Zachte, gele hoeders van de nachtrust.

Een mens kan zonder telefoon en zonder computer.
Een mens kan – ik vind dit zeer moeilijk om toe te geven – zonder boeken.
Een mens kan, als het maar beperkt blijft in de tijd, zonder andere mensen. Maar heel eerlijk: die andere mensen zijn er wel. Soms meer dan ik zou willen.
Ik zou best wat meer alleen willen zijn. Het experiment nog iets verder doordrijven, inderdaad. En zien wat er dan gebeurt. Of ik gek word of alleen maar een beetje lastig. Of ik misschien op geniale ideeën kom, of alleen maar repetitieve onzin begin uit te kramen.

Een mens kan zonder van alles en nog wat.
Maar een mens kan niet zonder indrukken.
Ik denk na over iets dat ik ooit las. Dat mensen gek worden, wanneer ze geen zintuiglijke prikkels krijgen. Een verblijf in een donkere, geluidsvrije cabine zou ons tot waanzin drijven.
Ik denk aan Jan Cools, de dokter die indertijd gegijzeld werd, ergens in het Midden-Oosten. Maar in welk land was dat ook weer?
En wanneer? Ergens in de jaren tachtig of negentig?
Wie waren zijn ontvoerders?
Hij zat heel lang gevangen. Hoe lang was dat precies?
In een piepklein kamertje, met alleen maar een bed.
Om niet gek te worden deed hij iets met zijn gedachten. Maar wat was dat ook alweer?
Telde hij? Zegde hij gedichten op? Schreef hij verhalen in zijn hoofd?
Ik wil het echt weten.
Google, waar ben je?

Ik verlang naar een gezicht om een beetje tegenaan te praten.
Mijn oog valt op een ovalen spiegeltje. Ik ga ervoor zitten en knik vriendelijk naar de vrouw in de spiegel. Ze knikt vriendelijk terug. En dan begin ik te praten.
Praten tegen je spiegelbeeld heeft iets merkwaardig bemoedigends.
Het is kijken in ogen die je onvoorwaardelijk begrijpen. Kritische ogen ook, want ze zien elke onvolkomenheid. Maar nooit genadeloos. Behalve in tijden van PMS.
Ik geef woord en wederwoord en sta ervan versteld hoe er een heuse conversatie op gang komt. Zij en ik, we inspireren elkaar. En soms spreekt de een de ander tegen.
Het lef.

woonboot4Het is tijd.
Wat is tijd?
Hoe laat is het?
Neen, ik hoef het niet te weten.
Hoezo, het is tijd?
Tijd waarvoor?

Het is echt tijd.

Drie dagen dobberen middenin de wereld, en toch alleen (2)

Voor het eerst slaap ik op een foeton.
Ik wil op mijn zij gaan liggen en ik vervloek dat vrouwenlijf van mij. Mijn heup zit in de weg.
Foetons zijn gemaakt voor mannenlichamen. Of voor vrouwen die nooit op hun zij slapen.
Het wordt een doorwaakte nacht met een hoofd vol gedachten.
Gedachten die eigenzinnig hun gang gaan.
Zo gaat dat tussen slapen en waken in.

Tegen de ochtend heb ik barstende hoofdpijn.
De stad is vol leven. Iedereen heeft haast, iedereen is ergens naar onderweg.
Ik heb geen idee hoe laat het is. Tot Ip me mijn ontbijt komt brengen. Met een studente journalistiek erbij als extraatje. Ze interviewt me.
En ik verlang ernaar weer alleen te zijn.
brief_3Er zit een vreemde tegenstrijdigheid in mijn verlangen. Want ik droom tegelijk van communicatie. Ik praat met mensen, in mijn hoofd. Mensen van nu, maar ook mensen van lang geleden. Ik wil ze dingen vertellen, orde op zaken stellen, dingen afronden, of me verontschuldigen. Ik wil ze een brief schrijven. Een brief die ze nooit zullen krijgen.
Ik schrijf. Aan K, aan P, aan G, aan E. Misschien aan nog wel meer letters.

Ik kijk weer naar de toeristenbootjes.
Een jonge bootgids zwaait naar mij en ik zwaai terug, alsof we goede kennissen zijn.
Vanuit een volgende boot klinkt een zielloze vrouwenstem. Vooraan zit de gids, een verkleumd meisje, mistroostig voor zich uit te kijken. Ze zwaait niet, kijkt zelfs niet op. Haar enige klanten zijn een vrolijk jong koppel met een kleuter.

’s Avonds mag ik bezoek. Een uurtje. Mijn boot stroomt vol mensen, die wel op eieren lijken te lopen. Er zijn cadeautjes, het is fijn. Het is warm. Ook letterlijk.

Die nacht slaap ik als een roos.

brief_4Zielsgelukkig. Zo voel ik me de volgende ochtend. Zomaar, zonder reden. Absurd gelukkig en uiterst ontroerbaar.
Ik heb er niets interessants over te vertellen. Mijn binnenkant voelt als een moelleux: warm, zoet en vloeibaar. Lekker ook.
Ik zei het al: ik heb er niets interessants over te vertellen.
Geluk is niet interessant.
Het behoeft geen verhaal.
Het heeft genoeg aan zichzelf.

Drie dagen dobberen middenin de wereld, en toch alleen (1)

Klots. Wiebel. Wieg.

(foto: Ip Man)
(foto: Ip Man)

Hier zit ik dan, in isolatie. Enfin, isolatie. Het is natuurlijk relatief. Dobberend op het Gentse water, tussen de oude Vismijn – nu brasserie Bord’eau – en het Vleeshuis. Om de drie minuten dendert er een tram over de Vleeshuisbrug. Ik hoor mensen praten, lachen, roepen.
Ik wiebel heen en weer, ijsbeer op en neer op de mij toebemeten zes vierkante meter, en prijs mezelf gelukkig omdat ik maar een meter zevenenvijftig groot ben. Ik kan staan.

Geen gsm.
Oké, prima. Dat zal me rust geven.

Geen computer.
Jep, ook goed. Kan ik meteen proberen af te kicken van social media en bij uitbreiding het hele internet.

Geen boeken.
Hm.

Geen gedachten van een ander.
Kan dat dan?
Wil ik dat?
Ik leef van gedachten, ik laaf me aan gedachten. Ze leveren brandstof voor alles wat ik schrijf. Misschien zal ik niet lezen over andere gedachten, maar ik zal eraan denken. Ik kan er niet niet aan denken. Gedachten zonder andere gedachten zijn zinloos, doelloos. Ze dobberen maar wat in het rond, net zoals deze boot. Terwijl ik zo graag vaar. Liefst een beetje tegen de stroom in, al mag een mens daar nu ook niet te fanatiek in zijn. Zelfs contrair zijn moet zin hebben. Anders wordt het irritant.

Ik ga op het dek zitten. Mijn dekje. Er passeert een boot tjokvol toeristen. Terwijl de gids hen vertelt over de rijke geschiedenis van het Vleeshuis, draaien zij hun hoofden en fototoestellen verrukt in mijn richting. Zeven klikken. Zo ongeveer toch. En daarna een half verlegen, welwillende glimlach om de monden. Ik glimlach terug.
Ze hadden geluk. Het bonobowijfje kwam net naar buiten.

Het fototrekken wordt een routine. Vanaf bootjes, vanaf de brug, vanaf het wandelpad langs het water. Slechts één man vraagt om mijn toestemming. Klapwiekend en wuivend vanaf de kant verheft hij zijn stem. Ik heb geen bezwaar, neen. Hij fotografeert en fotografeert en fotografeert, tot ik vind dat het welletjes geweest is en me terugtrek in de cabine.
Het houdt me gevangen, dat fotograferen. Want net zoals het niet lukt om niet te denken aan andere gedachten, lukt het me niet om spontaan en gewoon te doen als ik me bekeken weet door de ogen van een ander, die hoopt op de perfecte foto. Het is acteren. Ik betrap me op het bestudeerd slim en dromerig in het rond kijken. Ik geef de man wat hij wil. Diepzinnigheid. Al is het zo fake als de middeleeuwse torentjes op het Gravensteen.

Voorlopig vind ik geen rust.
Ik vind dat ik moet nadenken, maar mijn hart bonkt te hard en overstemt de gedachten die ik wil denken.
Onrust.
Ik moet me ontspannen.
Verdomme, Vereecken, ontspan je.
Ontspan, zeg ik je.
ONTSPAN!

Het wordt donker.
Ik lig op mijn buik en kijk door het deurraampje naar de uitdagend feestelijke lichtjes van de brasserie.
Ik denk aan verveelde collega’s, aan toeristen die nakaarten over hun dag in Gent en zich afvragen of ze een fooi moeten achterlaten en hoeveel dat dan wel moet zijn. Aan uitbundige gesprekken tussen vrienden. Aan prille liefde en geilheid. Aan uitdovende liefde en stilte, die pijnlijker wordt in een feestelijke omgeving.

Ik wil niet ruilen.
Ik sta drie dagen lang buiten de wereld. Buiten warmte en vrolijkheid.
Maar ook buiten druk, intriges, verwachtingen en illusies.
Wat een luxe.